Miklar tilfinningar hafa verið að safnast saman innan í mér undanfarnar vikur og get ég ekki annað gert en að hleypa einhverju af þeim út áður en ég spring. Þar á í hlut ung Huldukona sem ég vildi gjarna hafa hjá mér.
Eitt ég vildi ofar öllu
andadráttinn á mitt eyra,
hefur mig til himna höllu
hamingju þá fá að heyra.
Fríðir lokkar frá þér hanga
fegurðin hún bræðir augu,
regnbogi í rjóðum vanga
reif í mig og tók til fanga.
Hugsa til þín Huldukona
hjarta mitt er þitt að eiga,
aldrei leið mér áður svona
einmanna ég bíð og vona.
Söknuðurinn sækir á
sæludaga minnist,
tilfinningar tek ég frá
trúi að ástin finnist.
Þakka ykkur fyrir það.
Offari ég þykist þó greina misskilning í setningunni hjá þér. Yrkisefni mitt er Huldukona að nafninu til og býr hún handan fjalla, í bæ einum er fasteignir fjúka til eins og þú ættir kannast við.
Allt er að drukkna í fallegum ljóðkornum um þessar mundir. Skál enn og aftur.