Eftir að hún er orðin ein í köldu húsinu, húsi sem eitt sinn iðaði af hlátri og lífi, skolar hún af diskunum og setur í uppþvottavélina.

Allt í einu minnist hún feministans föður síns, sem fyrir löngu hefur yfirgefið sérrýsvelginn móður hennar og býr nú í sumpart vafasamri sambúð með tveimur tælenskum konum. Í Búrma.

Hún minnist orða hans: ,,Binna mín, svona á ekki nokkur kona að lifa. Vill kallandskotinn bara hafa þig útungandi börnunum hans bak við helvítis eldavélina öllum stundum? Ég hélt þú værir betur upp alin en þetta? Er þetta ekki djöfulsins tuttugasta öldin? Fylltu annars á glasið mitt, væna..."

Og það er rétt. Einu sinni var frú Brynfríður Bjarman vel menntuð, bráðgáfuð kona á uppleið. Áður en hún eignaðist börnin hans. Börnin þeirra? Nei, börnin hans. Það var alltaf hann sem vildi fleiri og fleiri börn. Vissulega hafði hún elskað börnin. Elskað að finna þessi litlu líf bærast og vaxa innra með sér. Elskað litlu kroppana þeirra og hitann sem lagði af þeim. Elskað skilyrðislausu ástina sem streymdi milli þeirra. Úr brjóstum hennar.

En nú voru þau orðin stærri. Krefjandi. Sjálfstæð. Þau voru litlar eftirlíkingar af honum. Hluti af ímynd hans. Rétt eins og franski smábíllinn hennar, stóri Volvójeppinn, húsið í Garðabænum, bústaðurinn á Þingvöllum, heimabíóið, þjófavörnin, fartölvurnar, nuddpotturinn. Hluti af honum.

Brynfríður Bjarman veit að hún vill ekki vera hluti af honum lengur. Hún vill ekki lengur vera hluti af glansmyndarpakkanum. Pabbar eru alltaf að fara svo því ættu mömmur ekki að gera það líka? Þau gætu bara fengið sér nýja mömmu. Hugsanlega útglennta Dewey-fræðinginn.

Frú Brynfríður, eitt sinn gáfuð fegurðardís á uppleið, nú lífsþreytt húsmóðir í úthverfi, seilist eftir blaði og penna sem hún geymir í draslskúffunni í eldhúsinu. Nú er tími fyrir skriftir.