Eini guðinn sem við ættum að hafa er ástæðan. Fyrsta og eina regla ástæðunnar er sú: Að það sem er til, er til; Það sem er, er. Frá rótum þessarar grunnreglu hefur öll okkar þekking komið. Þetta er sá stofn sem allt líf er sprottið af.
Ástæða er val. Óskir og vonir eru ekki staðreyndir, né er þeim meint að uppgötva staðreyndir. Ástæðan er okkar eina leið til að höndla raunveruleikann, - hún er okkar grunnáhald til að komast af. Okkur er frjáls að hugsa, okkur er frjálst að hafna ástæðunni, en okkur er ekki frjálst að að sneyða hjá refsingunni er kemur úr hyldýpi því er við neitum að sjá.
Ef að við ákveðum að nota ekki ástæðu í okkar baráttu, ef að við lokum augum okkar fyrir því sem er, á kostnað þess sem við viljum að sé, þá munum við deyja, og það fyrir ekkert. Við munum aðeins verða nokkur í viðbót, ofan á þær milljónir af nafnlausum líkum sem þegar liggja undir gráum, fölum ljóma mannkynsins. Í myrkrinu sem fylgir, munu bein okkar verða merkingalaust ryk.
En að endingu, kannski þúsundum ára frá þessum tíma, kannski meira, mun ljós frelsis aftur skína á frjálst mannfólk, en á milli núna og þess tíma, munu milljónir á milljónir ofan fæðast inn í vonlausa eymd og hafa ekkert annað val en að lifa undir öðrum sem hafa óskir og von að leiðarljósi. Við, sem höfum sniðgengið ástæðuna, höfum keypt okkur stað á því fjalli af brotnum líkömum, rústum þeirra sem lifðu, en áttu þó ekkert líf.