Læt þetta bara vaða svona.
Í hús eitt grátt við Austurvöll,
ákvað ég eitt sinn að ganga.
Þar gerðist fátt nema frammíköll,
og fólk sem var bara að hanga.
Í þunglyndi ég lagðist þar,
þreyttur mjög og dapur.
Þetta minnti helst á hænurnar,
helber hálfvitaskapur.
Þegar ég fór, ég segi þér,
ég var sem þurfalingur.
Í fyrsta sinn ég óskaði mér,
að vera annað en íslendingur.
En ég skildi eftir skilaboð
skorin með höndum fúnum,
Þarna utan á styrkri stoð,
standa þau orð mín í rúnum.
“Ég skal aldrei, aldrei meir,
aftur hingað kíkja.
Hérna saman safnast þeir,
sem ljúga, pretta og svíkja.”
Verð að fara að læra að yrkja, þetta var hin mesta skemmtun, og satt líka. Sammála síðasta ræðumanni.
[Klappar eins og bjáni]
Þetta finnst mér afar gott. Svo hugsar maður sig um og sér að þú ert einmitt sá maður sem ættir að snúa aftur í þetta hús og þá til að koma einhverri skikkan á málin.
Hundslappadrífa: Þetta er það sem ég hef lært hér. Sérstakar þakkir fær Skabbi skrumari fyrir. En einnig aðrir hér hafa leiðbeint mér.
Krókur: Eins og ég sagði, aldrei aftur.
Innihald kemst nokkuð vel til skila, rím í lagi en ljóðstafasetning meingölluð.
Í steingráu húsi póstsins er pakk
paufast þar ringlað og dofið.
Í ógáti ýtir þar tregur á takk´
tæplega Blöndal fær við það sofið.
(Alþingishúsið er gert eftir danskri teikningu af pósthúsi)