Ég og frćnka mín, sem er 4 ára, skelltum okkur í verslunarleiđangur á laugarveginn um helgina. Sem vćri ekki frásögufćrandi nema ţađ ađ á móti okkur kemur kona međ hund. Fjölskylda ţeirra litlu á engin gćludýr svo ţađ ađ hitta dýr (hvađ ţá hund) er rosalegt sport.
Ţegar hundurinn var farinn, útklappađur og kominn međ sting í eyrun af skrćkjum spyr sú litla.
"Hvort var ţetta hundur eđa drusla?"
"Hvađ segiru hundur eđa drusla?"
"Já ţú veist kall eđa kona?"
"Ţú meinar hund eđa tík?"
"Ó er alltaf sagt tík? Ég hélt ţađ skipti ekki máli hvađ mađur kallađi konuhunda, ţyrfti bara ađ vera eitthvađ dónalegt"
Ég grét úr hlátri frćnku minni til mikillar gremju... en annars er hún vel gefin stúlka og kom ţetta mér á óvart. Bara smá misskilningur.
Ţetta er svo ćđislega hreinskiliđ hjá henni. Svona stundir eru ástćđur ţess ađ mađur hefur svona gaman af ţessum krýlum endrum og sinnum.
Frábćr saga. Gott ađ heyra ađ fjögurra ára börn séu enn ađ gera lífiđ skemmtilegt.