Einu sinni var maður... eða nei nei nei, svona byrjar maður ekki sögu...
Hann gekk um bæinn, reikull í spori. Óttasleginn. Hann vissi ekki hvað hann hét, eða hvað, vissi hann það? – Nei, hann vissi það ekki... Hann var búinn að steingleyma því. Joð-eitthvað, eða Há-eitthvað. Hann mundi það ekki.
Allavega; óttasleginn...
Einhver var að elta hann, eða eitthvað. Hann áttaði sig ekki á því. Ekki var hann vinsæll, og hvað þá frægur. Þannig að ekki voru blaðamenn á eftir honum. Hann fékk sér vænan slurk úr pelanum sínum. Própanól í hæsta gæðaflokki.
Langur tími hafði liðið frá hinum skelfilegu atburðum. Hann vissi ekki alveg hversu langur, sennilega svona hundrað ár eða eitthvað, eða nokkrir mánuðir, hann vissi það ekki. Hann var búinn að gleyma hver hann hafði verið fyrir atburðina. Búinn að gleyma hver hann var. En það skipti ekki máli, því nú var það bara hann og própanólið, tvö saman ein í alheiminum. Og þetta helvítis fífl sem var að elta hann...
Hvað átti hann að gera? Hann sneri sér við, ruggaði sér í lendunum og datt með trýnið ofan í slabb götunnar. Hann vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið, skreið á fjóra og öskraði eitthvað óskiljanlegt útí loftið. Enginn svaraði. HVER ERTU? AF HVERJU ERTU AÐ ELTA MIG?
Ekkert svar.
Allt í einu fékk hann þungt högg í andlitið. Einhver hafði sparkað í höfuðið á honum. Hey! Hann kannaðist við röddina, hvernig smakkaðist kjötfarsið?
Ha?
Hvernig smakkaðist kjötfarsið? – Ert þú ekki Ögmundur í Hjaltamýrinni? – Hvernig smakkaðist kjötfarsið?
Svo sparkaði bólugrafni unglingurinn, fyrrverandi kjötstarfsmaður, aftur í andlitið á Ögmundi, hrækti á hann og makaði úldnu kjötfarsi í sárin.
Þetta var besti dagur sem Ögmundur hafði lifað. Hann vissi hver hann var.