Hey!
Í dag var ég að keyra eitthvað spölkorn á bíl mömmu minnar. Nú, eins og í flestum bílum fór útvarpið strax í gáng án þess að biðja um leyfi. Það kviknaði á Rás 2 (frekar en bylgjunni) og eitthvað fólk var að tala um hina leiðinlegu kreppu, umfjöllunina um hana og hvað umtalið væri allt svo neikvætt og andrúmsloftið í landinu eftir því. Einhver kvenspekingur sagði að fólk gæti ekki þrifist í eintómri neikvæðni og eitthvað jákvætt yrði því líka að vera í deiglunni sem mótvægi. Hún sagði að það mætti t.d. leggja meiri áherslu á umfjöllun um góða tónlist. Þegar þarna var komið við sögu var ég orðinn svo leiður á þessu krepputali að ég hrópaði upp yfir mig:
HEY! TALANDI UM GÓÐA TÓNLIST!
Á sama augnabliki skipti ég beint yfir á geisladiskinn sem var í tækinu. Ég var ekki viss um hvaða diskur það yrði (er með nokkra diska í bílnum) en ég var viss um að hann væri góður vegna þess að ég hlusta bara á góða tónlist. Það reyndist vera meistarastykkið Doolittle með þeirri eðalhljómsveit Pixies. Upphafsstefið í Monkey Gone To Heaven ómaði í tækinu og ég fílaði sjálfan mig, lagið og lífið í botn og saung síðan hástöfum með þegar viðlagið birjaðy. Tveimur mínútum og fimmtíuogsjö fullkomnum sekúndum síðar áttaði ég mig á sannleikanum. Ég fékk uppljómun og allt í einu skildi ég allt.
Við erum öll apar á leið til himnaríkis!
La La Love Jú!
Kveðja, Mr. Grieves
Crackity Jones prófarkalesti
Hér kemur ykkar maður; mæl þú manna heilastur.
Einhversstaðar á ég víst eintak af téðum ljósálfadiski... ætli maður megi ekki tilmeð að grafa kvikindið upp & skella undir geislann. Skál !
Æ, hann er ennþá fullur - og meira en ég bjóst við - þettað fer g að vera hættulegt skaft!