Kvikmyndin sem eyðilaggði ljósmyndina.
Eins og flestir vafalaust vita fjallar Fánar feðra vorra (Flags of our fathers) um bardagann á eyjunni Iwo Jima við Japansstrendur í Kyrrahafsstríðinu margfræga sem átti sér stað í Seinni Heimstyrjöldinni. Á þessari eyju þar sem einhver blóðugasti bardagi stríðsins átti sér stað var tekin fræg ljósmynd sem allir kannast við og þekkja. Sex hermenn (ég tek reyndar yfirleitt bara eftir fjórum) reisa á þessari mynd bandaríska fánann og hefur þessi mynd ávallt verið tákn um sigur Bandaríkjanna í Kyrrahafinu og stoltið sem þessar þjóðrembur eru frægar fyrir. Myndin fjallar um þessa menn, ekki bardagann sem slíkan við Iwo Jima og er það því stórfurðulegt að Clint Eastwood ætli sér líka að gera aðra mynd um þennan sama bardaga frá sjónarhóli Japana. Sérstaklega í ljósi þess að flest skotbardaga- og stríðsatriði eru sýnd í svokölluðum „flashbökkum“ eftir að þeir fara úr stríðinu (þ.e. þeir þrír á myndinni sem lifðu stríðið af) og fóru að safna pening fyrir bandaríska herinn í ýmis hégómafullum endurtekningum á myndatökunni margfrægu.
Sagan er vitaskuld sönn, en hún er einfaldlega of bandarísk og hetjuímyndin sem hún dregur upp af hermönnunum er of úrelt. Það skal reyndar viðurkennast að Clintarinn gerir allt til þess að sýna hógværð og lætur hann dátanna sína óspart neita því að þeir séu hetjur, en í allri þessari öfugu sálfræði sem er beitt á áhorfandann er maður ekki lengi að sjá í gegnum smeðjulega upphafningu Kanans, hógværð dátanna er ofnotuð og hetjudýrkun Kananna lýsandi fyrir þjóðina í heild. En það sem drepur þó myndina er staðreynd sem fólk neyðist til að sætta sig við; Seinni Heimstyrjöldin er dottin úr tísku, Bandaríkjamenn eru ekki lengur hetjur eftir misheppnaða olíuleitina í Írak og þeir hafa misst mikið af þeirri uppsöfnuðu virðingu og trausti sem aðrar þjóðir höfðu fyrir þeim. Ef þeir vilja endurheimta það verða þeir bara að bíða eftir næsta Hitler til að bjarga heiminum frá.
En aftur að myndinni; það jákvæðasta við hana er leikurinn, Reykjanesið tekur sig t.d. stórvel út sem hin japanska Iwo Jima. En bestu sprettir myndarinnar eru skotin sem eru tekin þar. Bardagaatriðin eru flest alveg ljómandi vel útfærð eins og búast má við en maður hefur hvort eð er séð það allt billjón sinnum áður (milljón með bé-i eins og Kaninn kallar það). En frásagnarstíllin, gamlir karlar að segja sögu, er hins vegar leiðigjarn og verður vitaskuld yfirgengilega væminn og tregafullur þegar fram líða stundir.
Niðurstaðan er semsagt alltof langdregin væmnisrulla með skítsæmilegum leikurum og óspennandi handriti sem þó hefur sína spretti í góðri myndatöku og klippingu, týpískri Hollywood-tónlist og alamerískri hetjudýrkun. Hljómar eins og enn einn Óskarinn hjá Clint.
Fékk hann ekki þann fyrsta fyrir milljón dala barnið? Ágætis gagnrýni engu að síður.
Milljón dala barnið var ágætisvella - en að aðalatriðinu- sjást Íslendingarnir í myndinni???
ÉG veit það ekki, það var enginn sem leit út fyrir að vera einhver afgerandi íslendingur. En eins og ég sagði, vel útfærð bardagaatriði og margir hermennirnr duttu með tilþrifum.
ahhh málið er að litli bróðir var að ,,leika" í myndinni - sé fyrir mér að horfa á hana á dvd - spila ramma fyrir ramma og reyna að spotta hann - ætti varla að taka nema 2-3 daga að klára myndina þannig!
Frændi minn var líka í myndinni og var í einhverju liði sem á að sjást mikið skv. því sem Clintarinn sagði...
Var ekki eitthver strákur þarna frá eskimó model sem var alveg tómur í hausnum, tínandi bazookum og tók engum tilmælum. Var svo hent út þegar hann yfirgaf mortar til að gera áhlaup með hníf?
Ætli maður verði ekki að horfa á Björgun óbreytts Ryans til að koma sér í réttu velluna áður en lagt verður í hana þessa.
Björgun óbreytts Rjáns var ágæt þangað til manngerpið fór að skæla í endann.
Fannst sú mynd - og enn verri þýðing á titli hennar - óttalegt ofmetið rusl - en það er nú bara mín skoðun...
Hef ekki enn séð myndina, hef þó alltaf haft áhuga á því. Er þó ekki viss lengur, eftir þessa gagnrýni hér...