Enginn kjánahrollur.<br /> Besta íslenska kvikmynd sem hefur verið gerð!
Ég kynni hér með stolti fyrstu íslensku kvikmynd sem ég man eftir þar sem leikarar tala ekki eins og í leikhúsi.
Sögusvið myndarinnar er Breiðholtið og myndin byrjar af krafti. Með því fyrsta sem við fáum að sjá er þegar tveir handrukkar ráðast á mann í sinni eigin íbúð. Blákaldur og jafnframt sorglegur sannleikur um íslenskt samfélag.
Myndin segir frá nokkrum viðburðarríkum dögum fjögurra einstaklinga sem allir búa saman í Breiðholtinu. Hæst ber að nefna hinn ofurofbeldishneigða og yndislega tilfinningarlausa handrukkara, sem leikinn er af Gísla Erni Harðarssyni. Þar er á ferðinni maður sem hefur sennilega aldrei unnið almennilega vinnu heldur reddar sér eingöngu í gegnum ofbeldi. Hann er samt svo aumkunarverður og mikill aumingi að maður getur ekki annað en vorkennt honum. Gísli túlkar hann vel og lifir sig inní hann, persónan hans er mjög kaldhæðin og allar fyndnusta línur myndarinnar koma frá honum. En þótt að myndin taki á viðkvæmu málefni og sé mjög dimm og sorgleg er hún samt sem áður fyndin á sinn einstaka svarta hátt. Ólafur Darri er líka virkilega góður sem hinn andlega fatlaði öryrki sem hefur alla sína tíð búið hjá mömmu sinni. En hann verður alltaf þunglyndari og þunglyndari eftir því sem líður á myndina. Nína Dögg Filippusdóttir fær síðan það hlutverk að túlka einstæða fjögurra barna móðir og lendir hún því að missa kannski forræðið yfir börnum. Eða stelpunum þrem þ.e.a.s. en samband hennar og um það bil 12 ára sonar hennar er mikið sviðsljósinu og er þá fjórða aðalpersónan nefnd. Líf þessara einstaklinga flækist síðan saman þegar líður á myndina og spennan, dramtatíkin og beinskeittur húmorinn heldur manni við efnið.
En að kvikmyndatöku og öðru svoleiðis. Myndin er svarthvít og er það vel. Maður er fljótur að venjast því. Tónlistin í myndinni er góð og hæfir vel við efnið. Ég held að klippingin hafi verið frábær en ég hef nú svosem ekkert hundsvit á því.
Niðurstaðan er semsagt sú að kvimyndin Börn er vel gerð, vel leikin og með góðum söguþræði. Ég fékk ekki kjánahroll af því að heyra fólkið í myndinni tala og er það sennilega útaf af því að samtölin voru vel útfærð og gerð þannig að maður trúði því að þetta væri að gerast í raunveruleikanum. Einnig vil ég bæta því við að í engri íslenskri bíómynd sem ég hef séð hafa eins margir verið barðir til óbóta og fá förðunarmeistarar mikinn plús fyrir að gera vandlega gerð sár og plástra á leikarana, nema náttúrulega að þetta hafi ekki verið sviðsett... hver veit.
Leikstjóri myndarinnar, Ragnar Bragason, fær mikið lof fyrir að gera þessa stórgóðu kvikmynd. Tveir þumlar upp.
Bróðir minn var einmitt að segja mér að betri ræmi fyrirfyndist ekki á þessu skeri og hér væru komið að tímamótum í íslenskri kvikmyndagerð. Hann sagði líka að samtöl myndarinnar væru hrikalega raunveruleg og svona í anda John Cassavettes, Ken Loach og Woody Allen. Ég segi nú bara eins og Svala Björgvins sagði svo hnyttilega hér um árið: "Ég hlakka svo til..."
Svei, kannski ég grafi upp frímiðann sem Mogginn gaf mér í ævarandi þakklætisskyni fyrir að ég nenni að lesa blaðið.
Hlakka til að sjá þessa fyrst hún fær svona góða dóma. Hef einnig heyrt mjög góða hluti um myndina Þetta er ekkert mál. Kannski hið óvænnta gerist og maður sjái 2 íslenskar myndir í röð.
Ég er fullorðinn maður með barnshjarta. Í hvurt sinn sem ég missi hjartað kemur það sjálfrkrafa aftur nokkrum augnablikum síðar, og þá ennþá stærra en síðast.