Það vildi svo skemmtilega til að þegar ég var í sakleysi mínu að labba um Smáralindina heyrði ég kallað: ,,Heimsmet! Allir að koma að slá heimsmet!'' Ég varð forvitinn og ákvað að slá til.

Ég mætti þarna niður, fékk jójó í hendina og mjög nákvæmar upplýsingar: ,,Nú eigið þið að jójóa í tvær mínútur!'' Stemningin jókst og ég sá að allir voru byrjaðir að hita upp einbeittir á svip, félagsskítar sem kunna ekki á jójó stóðu fyrir ofan og fylgdust spenntir með. Nokkrir MK-ingar í hvítum bolum stilltu okkur upp í raðir til þess að halda skipulagi og sögðu fólki hvar það ætti að standa. Þetta var að fara að gerast, heimsmet í fjöldajójó!

Og þá hófst niðurtalningin: ,,Tíu, níu, átta, sjö, sex, fimm, fjórir, þrír, tveir, einn, NÚLL!!!!''

Og ég byrjaði að að jójóa, niður og upp, niður og upp, niður og upp. Stemningin á þessum tímapunkti var gífurleg, allir voru einbeittir (að minnsta kosti ég, ég sá ekki framan í neinn vegna þess hve einbeittur ég var) og það var greinilegt að ekkert nema heimsmet var það sem fólkið hugsaði um.

Þegar tvær mínútur voru liðnar fengu allir þáttakendur og þar með talinn ég viðurkenningarskjal sem stóð á að ég hefði sett heimsmet. Ég fékk að eiga jójóið og fékk síðan kókflösku með kóki ofan í henni (ótrúlegt en satt).

Nú get ég sagt við alla að ég sé heimsmeistari.

Ég er heimsmeistari!