Ég rölti niður í fjöru í morgun, svona á meðan ég beið eftir hádegisfréttunum.

Þarna fylgdist ég með einum veturliða þar sem hann dólaði meðfram fjörunni. Hann líktist vissulega æðarkollu þegar hann sást fyrst í fjarska, en brátt komu hvítu fjaðrirnar upp um hann. Hann þokaðist nær meðfram fjörunni.

Hann bylgjaðist upp og niður ofan á öldunni og ef aldan reyndist of kröpp þá stakk hann sér í gegnum hana og kom óhultur út aftur hinu megin. Samt var eins og hann væri þá á sama stað, fyrir utan hina hægu siglingu meðfram fjörunni. Holskeflurnar sem á honum dundu höfðu lítið að segja um þessa för hans meðfram strandlengjunni.

Ég fylgdist með honum drykklanga stund og loks kom að því að hann komst í skjólgóða en litla vík og staðnæmdist. Hann fór strax að kafa eftir æti, marflær án efa.

Hann var kominn á áfangastað.