Afar ófagmannlega unnin reyndar, en rannsókn þó.
Í sumar fékk öldruð amma konu minnar slæmt tilfelli af elliglöpum. Börn hennar stungu henni umsvifalaust inn á stofnum, svona til að þurfa ekki að ómaka sig við að hjálpa móður sinni. Þetta leist mér illa á, þar sem illt orð fer af alls kyns umönnunarstofnunum hér í sveit. En ég hefði ekki getað ímyndað mér hvurs konar drullusokkshátt menn virðast komast upp með á þessum stöðum.
Helvítis nasistarnir dældu í hana lyfjum til að halda ömmu gömlu ýmist sofandi eða í vímu svo hún gæti ekki hreyft sig. Og í stað þess að hjálpa henni á klósettið settu þeir á hana bleyju. Þeir skiptu á henni inni í matsal fyrir framan alla. Þeir handleggsbrutu hana. Þegar við æstum okkur yfir þessu var ömmu stungið inn á geðdeild svo við gætum ekki heimsótt hana.
Og að sjálfsögðu sögðu börnin hennar ekkert við þessu.
Í sumar heimsótti ég vini og ættingja á elliheimili á Íslandi. Einnig heimsótti ég þroskaheftan frænda minn; bæði á sambýlið þar sem hann býr og í sumarbúðir sem hann fer í árlega. Ég hafði ekki komið á sambýlið áður, þar sem frændi minn bjó enn í föðurhúsum síðast þegar við hittumst. Hann unir sér vel á sambýlinu, enda frábærlega vel búið að fólki þar. Það var enginn stofnanablær á hlutunum, heldur fann maður að þetta var heimili þeirra sem þarna voru.
Elliheimilið hafði ég oft komið á áður. Þar var ekki þverfótað fyrir starfsfólki frekar en fyrri daginn, slík er umönnunin. Þeir sem ég talaði við þar una sér vel.
Ísland 1 - usa stórt feitt NÚLL
Ef fjölskylda gömlu konunnar hefði haft nokkrar milljónir dollara til að setja hana á lúxusstofnun, þá hefði hún líklega fengið skárri meðferð. Í Ameríku virðist það nefnilega því miður oft vera viðkvæðið að einungis þeir sem geta borgað vel eigi rétt á almennilegri samfélagsþjónustu.
Ég gleymdi að taka fram að amma gamla lifði þetta af, strauk, og er nú heima hjá sér. Eilítið rugluð, en að öðru leiti í lagi með hana. En hún man lítið eftir dvölinni á útrýmingarstofnuninni, sem betur fer.
Á Kistunni er okkur hjálpað á klósettið og ef illa gengur erum við kreist.
Eins gott að hún var ekki kæfð með kodda þá. Skárra að rífa upp vatnstank, eða hvað það var nú aftur sem índíanarumurinn notaði til að komast undan.
Amma mín var nú tví- ef ekki þrírænd hérna heima á einni slíkri stofnun, en handleggurinn var brotinn á sjálfum Landsspítalanum.. Kannski þarf maður ekki að leita langt yfir skammt.