Fyrr í sumar gerði ég mér lítið fyrir og keypti hús fyrir mig og mína sívaxandi fjölskyldu. Þetta hafði mig lengi langað til að gera en aldrei haft tök á. Eftir mikla leit fannst draumahúsið í uppsveitum Bandaríkjahrepps. Ég er sem sagt fluttur enn lengra út í sveit, sem er hið besta mál. Svo langt að tengdaforeldrarnir nenna ekki að koma í heimsókn, sem er jafnvel enn betra mál.
Það að eiga sitt eigið húsnæði hefur mikla þýðingu fyrir mér. Ég get breytt og betrumbætt eins og mér sýnist, málað í þeim litum sem mér (þ.e. konunni) sýnist, sleppt því að slá garðinn þó hann sé farinn að minna á frumskóg, safnað bifreiðum á hlaðið óáreittur og yfirleitt bara gert það sem mér (þ.e. konunni) sýnist. Sem er gott.
Einnig komst ég að því að eyðing regnskóganna er einkum af völdum hinna ýmsu stofnana, fyrirtækja, lögfræðinga og fasteignasala sem gera húsnæðiskaup hér í sveit að ólýsanlega flóknu ferli.
En ég er sem sé orðinn húsbóndi á mínu eigin heimili; alla vegana þegar ég er einn heima.