Það gengur ýmislegt á hér á bæ. Hér á bær er reyndar í Alaska, þar sem ég er staddur um þessar mundir atvinnu minnar vegna. Hér er ég staðsettur með fulltrúa kaupanda þeirra tækja sem ég er að setja upp, Martin að nafni. Í gærkvöldi fórum við Martin að veiða, þvældumst hér fram og aftur um alla á í nágrenninu. Það náttúrulega beit ekki bein á hjá mér frekar en fyrri daginn þó Martin, í sínum vöðlum úti í miðri á þyrfti að berja frá sér fiska. Það er eins gott að ég þarf ekki að veiða ofan í fjölskylduna, hún myndi fljótlega svelta hjá mér. Það var slatti af fólki þar sem við byrjuðum þannig að Martin ákvað að færa sig aðeins til. Við keyrðum innar í dalinn, í gegnum “Valley of the antennas” sem þeir kalla sem svo hérna. Strandgæslan er með stærstu stöð sína einmitt hér í Kodiak og þeir eru með þennan líka fjölda af loftsnetmöstrum inni í dal þarna, af öllum mögulegum og ómögulegum stærðum. Merkilegt að það sjáist þar fugl, þau eru svo þétt. Það má náttúrulega ekki stoppa þegar keyrt er þar í gegn, þaðan af síður taka myndir.

Nú eftir smá stund sagðist Martin vita um stað neðar í ánni og keyrðum við þangað. Ég dró fram hina voldugu veiðistöng og fór að bera mig bara nokkuð fagmannlega við köstin, að mér fannst. Martin kommentaði eitthvað á tilburðina hjá mér þannig að ég bað hann allra náðarsamlegast að fremja sinn húmor annarsstaðar, ég væri upptekinn maður. Nokkru seinna er ég að skipta um spún (hógvær leið til að segja að ég var búinn að festa allt saman og þurfti að skera á línuna) þegar ég heyri hátt og skýrt fyrir aftan mig:
“How´s fishing tonight, sir. Sir! Það er bara ein tegund manna sem að notar sir þannig að það hljómi þannig að maður sé akkúrat flest annað en sir. Ég sneri mér við, jújú, löggan var mætt á svæðið. Og ég án veiðileyfis. Þetta stefndi allt í að verða áhugavert kvöld.

“Do you have a fishing licence, sir?” spurði yfirvaldið þar sem ég stóð hálf vandræðalegur með stöngina í höndunnum.
“Ja, eiginlega ekki”, stundi ég máttleysislega, veltandi fyrir mér hverslags ævintýri myndi koma út úr þessu. Menn lenda í fangelsi hérna fyrir það eitt að vera teknir fyrir of hraðann akstur, hvað þá meira þannig að það má búast við öllu frá þessum mönnum. Sennilega myndi ég enda í sellu með 200 kílóa svertingja sem myndi líta einu sinni á mig og segja “You´re my little puppy now!” Svört framtíð.

“Þú ert ekki héðan, er það” spurði hann, fannst sennilega lítið til framkomunnar koma hjá mér, búinn að vefja mig inn í línuna við að skipta um spúninn.
“Nei,” sagði ég reiðubúinn að láta töfraorðið falla. “Ég er frá Íslandi,” segi ég hróðugur, “ég er að setja upp kerfi fyrir Trident verksmiðjuna hérna”. Venjulegast gildir fínt að segjast vera frá Íslandi, fara svo í frásagnir af Ísbjörnum, eldgosum og öðrum hörmungum. En það var við erfiðan áhorfanda að eiga þennan daginn.
“Ertu með skilríki” bað hann um. Nú ég geng helst ekki með vegabréfið á mér nema ég sé að nota það, og veiðiskreppur í smálæk í Alaska fellur tæpast undir þá skilgreiningu. Eftir smásnúning við að losa mig úr línunni náði ég að losa aðra hendina nógu mikið til að ná í veskið, sem ótrúlegt en satt ég var með á mér.

Það er svosem af nógu að taka þegar kemur að skilríkjum á Íslandi. Hvert einasta kort sem gefið er út er með kennitölunni á, flest með myndum líka. Ökuskirteinið mitt er úr fyrstu sendingunni sem kom af nýju skirteinunum, það var galli í þeim og myndirnar virðast vera af Uncle Fester úr Addams fjölskyldunni. Ég rótaði í veskinu og lét hann hafa ökuskirteinið, visakortið, 2 debetkort og einhvernveginn slæddist með kortið frá Bensínorkunni. Hann starði á hrúguna og síðan á mig.
“Ertu nokkuð með vegabréf svona til að gera þetta einfaldara”, honum leist greinilega ekkert á hrúguna í hendinni á mér.
“Nei það er uppi í skipi,” sagði ég og lýsti fyrir honum hvar ég gisti, sem er um borð í gömlu fragtskipi. Benti svo Á Martin þar sem hann stóð aðeins í burtu, algerlega í eigin heimi (hah) og tók ekki eftir neinu. “Ég er með honum” og vonaðist þar með að koma ábyrgðinni yfir á hann. Lögginn hélt nú langan fyrirlestur um það að það skipti ekki máli hvaðann menn kæmu eða hverjir þeir væru, allir væru skyldugir til að kaupa veiðileyfi og vera með á sér, sbr. Reglugerð….. ég missti einhvernveginn af smáatriðunum þegar hér var komið við sögu. Nú var farið að fara virkilega um mig, þessi lögga virtist ætla að draga mig beina leið í djeilið þar sem fyrrnefnur svarti vinur minn biði eflaust eftir mér með eftirvæntingu.

“Förum til vinar þíns þarna” sagði löggi og benti á Martin. Ég kinkaði varlega kolli og hélt þá áfram að reyna losa mig úr flækjunni sem ég var búinn að vefja mig í. Á meðan við löbbuðum til Martins þá spurði hann:
“Hvar varst þú áður en þú komst hingað?”
“Sand Point” sagði ég. “Merkilegur staður.”
Hann hló við. “Þú ert ekki að lýsa honum með of sterkum orðum.”
“Ég reyni oftast að sjá það góða í hlutunum”. Þögul bæn um létta meðferð.
“Hvert áttu að fara héðan?”
“Heim vona ég, vonandi bara núna um helgina”.
Hann þagnaði við.

Þegar við nálguðumst Martin tók hann eftir okkur, pakkaði saman græjunum og labbaði til móts við okkur. Lögginn heimtaði nú alla pappíra frá Martin, sami prósess og ég hafði gengið í gegnum. Nema Martin var með leyfi! Hann vissi af því allann tímann bölvaður… og lét mig ekkert vita að það þyrfti veiðileyfi.
“Get ég fengið skilríkin þín, eða visakortið aðeins aftur” sagði lögginn, búinn að draga upp heljarinnar skrifblokk og skrifa þar niður allt um Martin. Það þyrmdi yfir mig. Þar fór það. Hvernig í andsk… ætti ég að útskýra þetta fyrir yfirboðurunum að ég endaði í fangelsi í Alaska í ferð fyrir fyrirtækið. Þetta leit ekki vel út.

Lögginn skrifaði niður nafn og kennitölu, rétti mér kortið aftur og stakk blokkinni í vasann hjá sér.
“Jæja, málið er þetta. Ég ætla ekki að skrifa þig upp í þetta skiptið. Ástæðan er sú að ég sá þig ekki með stöngina í vatninu, þú sagðir mér að þú hefðir verið að veiða. Önnur ástæða er sú að ef að ég skrifa þig upp þá þarft þú að mæta fyrir rétt og það veldur þér bara of miklum óþægindum, það er í fyrsta lagi hægt að komast að með málið þar eftir 3 vikur. Og í þriðja lagi skemmti ég mér allt of vel við að sjá svipinn á þér eftir því sem ég dró þetta!”
Sennilegast hefur svipurinn á mér verið eitthvað sérstakur, því hann sprakk úr hlátri.
Mér líkaði strax alveg stórvel við náungann, hver sá sem er þetta skepnulegur er toppmaður að mínu viti.

Á meðan við löbbuðum aftur að bílnum sagði hann okkur frá ýmsu varðandi veiði og þessháttar á svæðinu. Allrahanda smáspjall um allt og ekkert, hann var mjög áhugasamur þegar ég sagði honum að pabbi hefði verið lögga heima. Það er nú svo skrýtið með það, að löggæslustörf eru ekki bara vinna, þetta er lífsmáti hjá mörgum. Sem betur fór var þessi þó með þeim afslappaðri.

En semsagt, alltaf leggst manni eitthvað til við að brjóta upp dagana.