Já í gær var gleðidagur, Menjasafn Baggalúts opnaði loksins eftir áralangar framkvæmdir og gífurleg fjárútlát. Niðurstaðan er glæsileg, jafnvel stórfengleg, en eftir alla þessa bið er líkt og að fjallið hafi tekið jóðsótt og það fæddist mús. Glæsileg mús engu að síður, gullslegin, en engu að síður mús. En lengi tekur sjórinn við og ég býst við engu öðru en því að Menjasafnið vaxi og dafni og eftir nokkur hundruð ár verði hér komið safn sem var allra peninganna virði.

Víkjum þá að safni sjálfu.
Þegar inn á safnið er komið er það fyrsta sem augun sjá gríðalega ítarlegt söguágrip sem Baggalútur tók saman fyrir skemmstu, fræðandi lesning. Þar við hliðina er hægt að sjá einhverja auglýsingu fyrir fegrunarstofu, greinilega ætla Baggalútsmenn að hafa upp í kostnað, þó aðgangurinn sé frír. Á meðan augun berja kapítalismann og Íslandssöguna hljóma ómþýð Baggalútslög í eyrum sem eykur ánægjuna verulega.
Þegar inn úr andyrinu er komið blasir við aðalsalurinn þar sem mörg afrek Baggalúts bera við sjónir. Þar má sjá misheppnaðar peningarfölsunartilraunir, tilraun til að bola ÍE af markaðinum, úrelding hins gamalgróna kosningakerfis, fegurðarsamkeppnir, spádóma og blýantsteikningar.
Allt er þetta smekklega sett upp svo snilli hins upphaflega verks blasir við, en þó stingur sá þyrnir í augun að allt er manni boðið til sölu, allt frá vatnslitamyndum Núma Fannskers frá óvitatímabilinu, til líkamssölu Ungfrú Íslam.is. Já kapítalisminn lifir á Baggalút og augljóst er að safnið er byggt af vanefnum og má búast við því að Baggalútur sjálfur verði færður til gjaldþrotaskipta ef svo fer fram sem horfir. Helsta von Baggalútísku samsteypunnar væri líklega að flytja höfuðstöðvarnar til Londoníum eða Kaupmannahafnar og vonast eftir yfirtökutilboði.

Fimm stjörnur hlýtur safnið fyrir innihald og framsetningu en ein er dregin frá vegna þessa gríðarlega fjárskortsundirtóns.