Maður gengur upp hlíð. Á undan honum trítlar hundur. Þeir virðast ekki velta tilvist hvors annars mikið fyrir sér, en eðlilegt er þó að áætla að maðurinn sé eigandi hundsins, sem lítur út fyrir að vera bastarður. Þeir ganga upp meðalbratta brekkuna án þess að flýta sér sérstaklega, maðurinn gengur á um það bil meðalhraða. Hann kæmist líklega um fimm kílómetra á klukkustund með þessu áframhaldi. Hundurinn gengur hraðar, en staldrar oftar við til að virða fyrir sér aðstæður.

Maðurinn er klæddur gömlum, skítugum og of víðum gallabuxum og rifinni dúnúlpu. Hann gengur um það bil á miðjum stígnum, ef til vill örlitlu til hægri við miðju. Hundurinn valsar meira um að eðlisfari. Stutt rófan stendur upp í loft.

Það er haustlegur morgunn. Klukkan er nærri tíu fyrir hádegi. Nokkuð kaldur vindur leikur um förunautana. Í manninn vantar tönn í efri góm - þriðju til vinstri frá miðju. Hvöss vindhviða skellur á og leikur um beran, rotinn góm mannsins og rassgat hundsins, sem nú stendur álengdar og bíður eftir meistara sínum. Ekki er að sjá að samferðamennirnir kippi sér upp við það.

Í andliti mannsins má greina áhuga. Svo virðist sem hann hlakki til þess að koma á áfangastað. Hundurinn sýnir engin svipbrigði, þó hann slái nú af áhuga til plastpoka sem leikur í vindinum.

Ferðalangar hafa nú gengið upp mestan part Hverfisgötu og taka stefnuna til hægri, í átt að Tryggingastofnun. Maðurinn gengur inn og hundurinn bíður fyrir utan og gerir þarfir sínar uppi við húsvegg. Veggurinn er gulleitur og breytist liturinn lítið við vætuna. Dekkist þó eilítið.

Skömmu síðar birtist maðurinn aftur og hóar í hundinn. Þeir ganga stuttan spotta til viðbótar þar sem maðurinn skipar hundinum að sitja og bíða sín. Hann gengur því næst inn í spilatækjasalinn Gullnámuna hvar hann freistar gæfunnar með fimmþúsundkalli.