ég stúlku þekkti er þrifin var
sem þráði bara eitt
að ég og hún - við yrðum par
þá ansi heitt og sveitt

en fékk hún skáldsins skökul ei
þó skelegg væri og góð
er bað um hönd hún heyrði nei
var hryggbrotin og móðursjúk og grét og grét
og galaði og sló
þó að því loknu hún því hét
að hætta - komið nóg

ef spyrja viltu væni hví
í vafa ekki dreg
söguna, en það er því
þessi snót var ég