Fyrr í kvöld horfði ég á prýðisgóða heimildarmynd eftir Kristínu Ólafsdótturí Ríkissjónvarpinu. [b]How do you like Iceland?[/b] hét myndin en þar var rætt við fjölmarga útlendinga, sem allir hafa komið hingað oft og mörgum sinnum og hafa því kynnst bæði landi og þjóð nokkuð vel.<br /> Myndin fannst mér mjög vel gerð og þótt hún væri rúmlega klukkustundar löng, hélt hún athygli minni allan tímann. Samt byggðist hún að mestu leyti á ummælum útlendinganna um okkur, en er það ekki einmitt það, sem við Íslendingar erum svo spenntir að heyra?<br /> Ég held líka að flest af því, sem þeir sögðu um okkur sé mjög nálægt sannleikanum. Gaman væri að vita hvort fleiri sáu og hvað þeim fannst.
Alveg sammála Hebjörn. Stórskemmtilegur þáttur. Ætlaði að fara að skrifa um það þegar ég tók eftir að þú varst búinn að því.
Alveg sammála! Það var reyndar gaman að sjá að Terry Jones eignaði sér húmorinn í íslendingasögunum...
Ég kom bara inn í miðja myndina og fannst hún ágæt. Vona bara að hún verði endursýnd bráðum svo ég nái fyrri helmingnum.
Glöggt er gests augað. Mér fannst þetta nú samt aðallega skondið og skemmtilegt, frekar en að það hafi haft eitthvert uppfræðslugildi.
Mér fannst Damon Albarn bestur. Hann benti á að við værum að selja sál okkar fyrir stundargræðgi, hvað virkjanirnar varðar.
I LOVE ICELAND AND BAGGALÚT, sá ekki umræddann þátt vildi bara koma þessu á framfæri.
Snilldarframtak. Ekki vissi ég fyrir að það væri sérstök lykt af okkur (lesist súlfúrfýla). Og góð lýsing á tungumálinu: ,,Þú sérð fallega klætt og aðlaðandi fólk og svo byrjar það að tala. Jesús minn. Þetta hljómar eins og þau séu að ráðast hvert á annað". Lygilega fyndið. Einnig spænska snótin sem hélt að íslenskan væri bara eitthvað grín og bað fólkið vinsamlegast um að leyfa sér að heyra alvöru samtal á íslensku - óborganlegt.
Glöggt er gestsaugað.
Vér misstum því miður af fyrstu 15-20 mínútunum en þetta var mjög skemmtilegt. Sumt var undarlega skemmtilegt og kom á óvart og sumt var undarlegt en samt kunnuglegt og kom eigi á óvart. Merkilegt t.d. að hér líti allir meira og minna eins út, það kom oss á óvart en væntanlega er gests augað glöggt.
Lýsingin á tungumálinu er Barbie nefnir var kostuleg, minnir oss á það sem vér höfum stundum séð fullyrt að íslenska hljómi sem vélbyssuskothríð í eyrum útlendinga.