Þegar dagur rís mun maðurinn falla segir maðurinn við litla drenginn sem á hann horfir opinminntur.
Af hverju spyr Drengurinn?
Af því að hann ofmettnaðist og reysti sér minnisvarða og musteri sjálfum sér til dýrðar svarar maðurinn ákveðinn.
Mun ég þá líka falla spyr strákurinn? Maðurinn hugsar stutta stund og segir svo: Varla fer strákurinn að falla fyrr en hann hefur mannast örlítið meir.
Ég vakna í svita kófi!
Hvaða andskotans hugvekja var þetta?
Ég verð að hætta éta þessa sýru.
Ég teigi mig á náttborðið og þreifa þar eftir pillu boxi og hugsa með mér hvaða pempíja þetta hafi nú verið í draumnum, ég meina að láta ekki strákinn falla líka.