Ég hef marg oft hugsað um fátæku börnin sem búa víðsvegar í heiminum, ekki bara í Afríku.
Er sú hugsun læðist aftan að manni er maður oftast fljótur að gleyma henni aftur, en ég hef í auknum mæli haft áhyggjur af því að kannski sé eitthvað varið í allr tölurnar sem komið er með í fréttunum, að 1 barn deyji á hverri mínútu í þessum ótrúlega fátæku löndum.
Þá fer maður einnig að hugsa um hvort ekki væri vit í að reyna að hjálpa þeim á eina háttinn sem maður mögulega getur, að gefa í hjálparstörf.

Ég veit að margir söfnuðir láta meðlimina gefa í sjóð sem svo er sendur til hjálparstarfa, en hvað ef maður er trúlaus maður sem stígur ekki inn fyrir kirkjunnar dyr?

Ég kynnti mér aðeins málið, og sá að til eru samtökin unicef, og þau virka þannig að maður getur haldið uppi einhverjum krakka í öðru landi. Ég hugsa að um leið og mér gefst færi á þá muni ég líklegast gera þetta, að reyna að halda einhverjum uppi, en hvað með þangað til? Ætli eilítið samviskubit yfir að gera ekkert sé bara ásættanlegt, og að maður lifi bara við það?

Kannski....