Það hvarflaði að mér ein pæling hér um daginn. Ég var einfaldlega að skoða Gestapóið góða, sem og lesbókina, þegar ég fór að hugsa um allan þennan húmor sem hér á lútnum einum býr.
Kannski hafa fleiri hugsað á sömu nótunum, hvað það sé til mikill húmor í heimnum, en ég hugsa frekar, hvernig ætli húmorinn verði eftir kannski 50-100 ár? Þá verð ég vonandi dáinn og grafinn. Verða þessi gríðarlega fyndnu uppistönd sem ég á hér á tölvunni minni bara gamaldags sori, og brandar eins og "fokk" verða þá klassík?
Ég held það. Ég held að einn góðan veðurdag á mannkynið bara eftir að verða algjörlega uppiskroppa með þennan fína húmor sem t.d. ríkir hér á lútnum, og eigi þá eftir að hlægja að gríðarlega fáránlegum hlutum. Til dæmis

,,Maður gengur inn á bar. Hann sér grábrúnóttann fölbleikan sniðgenginn hest liggjandi á barborðinu. Maður borðaði hestinn!"´

Ég held í alvörunni að húmor í framtíðinni verði eitthvað á þessa leið. Ég held að þessi bölvaði ,,ohh, ég er svo flippaður/uð" húmor eigi endanlega eftir að ríða okkur að fullu, og einu brandarar sem sagðir verða, eiga eftir að vera eitthvað á þessa leið

,,Indverjar eru grasætur, en við erum Indverjaætur!"

Ég vona það innilega að hvað það framhaldslíf sem bíður mín eftir dauðann sé alls ekki svona. Frekar kýs ég að lesa alla brandara Baggalúts aftur og aftur, heldur en að verða eins og framtíðin á eftir að verða.

Höldum svo lútnum fyndnum, í guðanna bænum.