Hin keisaralega bifreið er sprungin. Kannski ekki bókstaflega en hún sprengir, sýður og blæs svörtu! Það eina sem er skoplegt við þetta er að þegar þetta gerist í íbúðarhverfum spretta út á tröppur Glitnis/lýsingar lúxuskerru,,eigendur" og líta með fyrirlitningasvip á gripinn. Geymið andúðina kjánarnir ykkar! Hin keisaralega bifreið er að fullu greidd og alfarið í minni eigu. Lekur vatnkassi, ónýt kúpling, biluð bensíndæla, ryðgað lakk, götótt áklæði. MITT MITT MITT!

En sumsé, í gær varð ég svo að fara í atvinnuviðtal. Vegna þess að Heittelskaður var að stússa á frúarbílnum og ég hef meðfædda andúð á almenningssamgöngum (fyrirgefðu, Ívar) ákvað ég að fara labbandi. Hressileg ganga er nú bara til heisubótar og hefur aldrei skaðað neinn, eða hvað?

Alveg merkilegt annars hvað við konur getum flækt hlutina. Prógrammið byrjaði sumsé klukkan átta, með sturtu, plokkun, húðhreinsun og tilheyrandi rakstri og kremásetningu. Síðan tók við hárgreiðsla svo að strýið væri nú í skorðum, naglalakkning og förðun. Mikil ilmefnaásetning til að dylja króníska reykingafýlu og ,,faglegir" skartgripir valdir af kostgæfni. Loks var tekið til við að strauja atvinnuvænleg föt og eftir fjögurra tíma alþrif og djúphreinsun var haldið út í norðangarrann.

Lét það sem vind um eyru þjóta þegar Heittelskaður hringdi og sagði mér að klæða mig vel. Sá það nú ekki beint í anda að því yrði vel tekið að mæta í lopapeysu og með lambhúshettu.

Fór því í pinnahælum og þunnyldislegum fötum og arkaði minn veg. Í nístingskulda með helvítis vindinn í fangið! Heila þrjá kílómetra - sem er slatti í þessum klæðnaði!

Þegar ég mætti loks á staðinn, of seint, var greiðslan farin úr skorðum og ég var með þann hrottalegasta samfarahnakka sem sést hefur í tuttugu ár. Ég var kalinn á rassinum, annar eyrnalokkurinn fokinn úr og ég lyktaði eins og olíutunna eftir þrammið um mengaðar umferðaræðar. Ég var með sultardropa úr nefbroddinum og í stað faglegu varamálningarinnar var kominn blæðandi þurrkur. Þar sem ég tárast í roki var augnmálningin farin fjandans til og ég minnti helst á yngri systur Alice Cooper. Var með svitapolla undir handleggjunum eftir rösklegt labbið, hjartslátturinn upp á cirka 200 slög á mínútu og náði varla andanum fyrir mæði. Uppgötvaði auk þess gat á buxunum og það ekki á góðum stað!

En viti menn! Allt er gott sem endar vel og þrátt fyrir útganginn fékk ég starfið. Það er þess vegna spurning hvort þessi ofurvinna sem við leggjum á okkur til að líta sómasamlega út er ekki bara helber tímaeyðsla? Mun betra að koma bara til dyranna eins og maður er klæddur - þ.e. eins og heimilislaus flækingur og landeyða? eins og maður sé nýkominn af árshátíð djöfladýrkenda? Bara pæling...