Nokkrir mánuðir hafa liðið frá því sú ólétta stóð í brasi við að fá greitt fæðingarorlof. Nú er hún stödd á skrifstofu sýslumanns, sem er svo furðulega staðsett, með tilliti til gatnakerfisins , að komist maður einu sinni þangað er allsendis óvíst að maður komist nokkru sinni burt !

Þarna er hún sumsé, sú fyrrum ólétta, og með í för er eintak af þeirri víðsjárverðu tegund, karlmanni. Eða eins og hún kýs að kalla þetta tiltekna eintak; sæðisgjafinn. Sú fyrrum ólétta lítur bara nokkuð vel út þrátt fyrir andvökur síðustu mánaða og er þess nú albúin að takast á við kerfið á ný.

,,Ég er komin til að feðra barnið mitt,"segir hún við eldri konuna í afgreiðslunni í sifjadeildinni.
,,Jáhá" segir sú gamla ,,ertu með vottorðið? "
,,Ha, vottorðið?"
,,Já, vottorðið um að barnið sé í rauninni til og skráð í þjóðskrá."
Sú sem eitt sinn var ófrísk veltir því stuttlega fyrir sér hvort fólk sé almennt mikið að uppdikta börn bara til þess að feðra þau - hvort Íslendingar séu í raun kannski bara hundrað þúsund og hitt séu ímynduð og upplogin börn.
,,Ég er búin að skrá barnið hjá Hagstofunni, með nafni og allt."
,,Núnú, þá ætti nú ekki að vera erfitt að fara niður í Hagstofu og ná í vottorðið."
Í örskotsstund hvarflar það að hinni forðum óléttu að spyrja hvort ríkið hafi tekið netið - nú eða bara faxtæki - í sína þjónustu eða hvort það sé þeim alfarið ókunn tækni.
Karlmennið við hlið hennar þegir.

Hagstofan nokkru síðar. Í raun löngu síðar því það er ekki heiglum hent að komast burt úr völundarhúsi sýslumanns.

,,Ég þarf að fá vottorð um að barnið mitt sé skráð í þjóðskrá."
Ung, frekar fýluleg stúlka hinum megin við afgreiðsluborðið sýnir þessu nú ekki mikinn áhuga.
,,Já, og kennitala barnsins ?"
Hún er samviskusamlega gefin upp og skömmu síðar fær konan - gegn vægu gjaldi - vottorð þar sem á stendur ,,Drengur Konuson."
,,Drengur Konuson ? Nei, heyrðu nú, ég var búin að skrá barnið hér með nafni og allt. Meira að segja nokkrar vikur síðan. Mundi auk þess aldrei leggja á barn að vera ,,Konubarn" - Hann á að vera ,,Mannsson.""
,,Ja, svona er þetta í tölvunni..."
Eftir talsvert tuð, taut, jaml, japl og fuður tekst loks að kría út nýtt vottorð, með réttu nafni barnsins.
Karlmennið þegir enn.

Hjá sýslumanni - aftur.
,,Jæja, þá er ég komin með vottorðið, get ég þá feðrað barnið ?"
,,Já", segir konan við deskið og réttir fram ógnarstórt eyðublað þar sem tilgreindar skulu ýmsar upplýsingar um hagi föðurins, ,,fylltu þetta út."
,,Ég er nú með föðurinn með mér", segir sú sem eitt sinn var ólétt, aldeilis stolt yfir þeirri hugljómun að taka nú föðurinn með í þetta stúss, ,,er ekki snjallast að hann fylli þetta út sjálfur ?"
Sú gamla við skrifborðið lítur fyrirlitningaraugum til hinnar forðum ófrísku - og reyndar karlmennisins líka. ,,Nei", segir húnmeð lítilsvirðingu, ,,ÞÚ verður að lýsa föður að barninu, það eru LÖGIN. Þú verður að skrifa þetta sjálf."
Upphófst nú einhver mesta niðurlægingin í lífi hinnar eitt sinn óléttu, er hún þurfti, að þeirri gömlu áheyrandi, að inna föðurinn eftir kennitölu, starfi og lögheimili... Með nokkrum pirringi var svo eyðublaðið afhent á ný og hin hæggenga maskína fór á skrið við að rukka meðlag hjá karlmenninu.

En allt er gott sem endar vel. Þau rötuðu aftur af skrifstofu sýslumanns og nú fitnar sú forðum ólétta ekki vegna barneigna heldur af hinu gríðarháa meðlagi sem hún fær - með milligöngu ríkisins - í mánuði hverjum.