Á fjórðu önn minni í tölvunarfræðinni við Háskóla Íslands sótti ég námskeið sem hét Tölvuöryggi og dulmálskóðun. Umrætt námskeið var þekkt fyrir að vera mjög misjafnt á milli ára, enda kenndi sjaldan sami kennarinn það tvö ár í röð. Árið sem ég tók námskeiðið var engin undantekning; á því ári tók amerískur gestakennari þetta námskeið að sér, og þrátt fyrir að (eftir því sem mér skildist) hann hafi sýnt því áhuga að halda áfram kennslu þess, ákvöðu yfirboðarnir að framlengja ekki setu hans í menntastofnunni gömlu.

Ástæður þessarar ákvörðunar get ég frekar hæglega giskað á. Maðurinn var stórskrýtinn - pínulítill naggur og af illkvittnum nemendum kallaður 'hobbitinn'. Kennsluaðferðir hans voru jafnframt mjög strangar og agaðar, og staðlarnir voru háir - miklu hærri en sem nam í raun þeim þremur einingum sem fengust fyrir námskeiðið. Efnistökin voru háfræðileg; hreinræktuð dulmálskóðunarfræði og ekkert annað. Tölvuöryggið var látið sitja algjörlega á hakanum. Maðurinn var því alls ekki allra.

Ég hins vegar dýrkaði manninn og námsefnið hans. Þetta námskeið var það eina í háskólagöngunni sem ég mætti óaðfinnanlega í, og var það töluvert afrek í ljósi þess að ég hafði (og hef enn) einstaklega gaman af því að sofa út (annar tíminn af þeim tveimur sem voru í hverri viku var klukkan 8 á mánudögum).

Verkefnin sem stubburinn setti fyrir voru hreinlega æðisleg. Þau snerust um að liggja yfir kóðum og brjóta þá, rökstyðja kosti og galla dulmálskóðunarkerfa, og svo reikna, þar sem auðvitað var þetta lítið annað en hreinasta stærðfræði.

Nú verð ég að viðurkenna að ég er engan veginn manna bestur í stærðfærði, né hef ég sérstaklega mikinn áhuga á henni almennt séð, en dulmálskóðunartengd stærðfræði er hins vegar einstaklega skemmtileg í mínum huga. Ég held að þetta tengist því að ég virðist vera fatlaður á rauntölur - stærðfræði henni tengd, svosem stærðfræðigreining, finnst mér leiðinleg og torvelt. Heiltölur eru hins vegar allt annað mál. Talnafræði og talningafræði þykja mér hins vegar hin frábærustu fræði.

Ég stóð mig, þó ég segi sjálfur frá, mjög vel í þessu námskeiði, og hafði brenglaða unun af því að horfa upp á hvern samnemandann hrökklast úr því vegna áhuga- og/eða getuleysis. Hápunktinum náði ég hins vegar þegar ég náði (svo gott sem) einn míns liðs að brjóta hinn fornfræga Enigma-kóða ... en frásögnin af því bíður næsta félagsrits.