Í gærkvöld held ég að mér hafi tekist hið ómögulega: Að fara fram úr sjálfum mér í tengslaleysi við umheiminn og almennum einkennilegheitum.

Þetta hófst allt saman nokkuð eðlilega. Ég lagði Benzanum fyrir utan Bónusverslun þá sem ég sæki reglulega, strunsaði þangað inn, henti matvælum í körfu, borgaði fyrir þær, og arkaði út úr versluninni með vörurnar góðu í poka. Það var á þeim tímapunkti sem að atburðarásin tók uggvænlega stefnu.

Ég skimaði í kring um mig og kom auga á brúnleita Benzbifreið nokkra sem mér sýndist vera mín. Almennt séð er ég alveg hreint ótrúlega lélegur í að þekkja bílategundir í sundur, þannig að það er nokkuð heppilegt að ég skuli eiga bíl sem sker sig nokkuð mikið úr í hinni stóru bílaflóru landsmanna. Af þessum sökum taldi ég nánast öruggt að þetta væri í raun Benzinn minn. Ég snaraði mér því inn í hann og henti innkaupapokanum í farþegasætið. Allt var nokkurn veginn eins og það átti að sér að vera enn sem komið var. Að vísu fannst mér sætið mitt dálítið þrengra en venjulega, en ég ákvað engu að síður að setja bílinn í gang, eins og mér er eðlislægt að gera nokkuð umhugsunarlaust um leið og ég sest í bílinn. Þetta gekk hins vegar ekki jafn snuðrulaust fyrir sig og venjulega - raunar gekk það alls ekki yfir höfuð. Ég neyddist því til að endurskoða stöðu mína eilítið. Fyrsta skrefið í því ferli var að líta almennilega í kringum mig - og viti menn: Bíllinn var alls ekki eins að innan og hann átti að sér að vera. Liturinn á áklæðningunni var ekki sá sami, og það var einhver stærðarinnar kassi í aftursætinu sem ég kannaðist engan veginn við.

Hér kom eiginlega eingöngu tvennt til greina: Annað hvort hafði einhver óprúttinn einstaklingur eða einstaklingar skipt út innvolsi bílsins míns og skilið eftir þennan kassa, eða ég hafði sest inn í rangan bíl. Ég beitti rakhnífi Occams á aðstæðurnar og ályktaði að síðari kosturinn væri líklegri. Ég hundskaðist því út úr bílnum og mundi í svipaðri andrá eftir því að ég hafði lagt mínum eigin Benz hinum megin bílastæðisins. Ég leit þangað og sá réttan bíl blasa við mér. Sneyptur gekk ég að honum og hraðaði mér af vettvangi, logandi hræddur um að einhver myndi reyna að bendla mig við ólöglegt athæfi vegna þessa atviks. Ég hafði alls ekki tíma fyrir slíkt, þar sem ég var svangur og vildi komast heim til að elda mat. Sem betur fer slapp ég frá þessu öllu saman nokkurn veginn heill, en mér segir svo hugur að ég muni gæta mig betur á þessu tiltekna atriði í framtíðinni.