Ég ákvað að fylgja eftir B. Ewing og Ívari með smávægilegri harmsögu sem átti sér stað á þeim tíma er ég starfaði sem afgreiðslumær í ónefndri sælgætisverslun hér í bæ.
Nú er svo komið að við heiminum blasir stórvægilegur umhverfisskaði af völdum svonefndrar ofpökkunar. Ýmsum smávörum er pakkað svo grimmilega inn í plast- og álumbúðir að ósonlaginu stafar hætta af, svo ekki sé minnst á erfiðleikana við að opna blessað góssið sem stundum er sagt að sé ekki á fullorðinna færi; fullorðinshelt. Í slíkum aðstæðum lenti einmitt Skoffínið þegar það í örvæntingu sinni reyndi að slíta með handafli í sundur kassa fullan af frostpinnum sem var svo kyrfilega lokaður með níðsterku límbandi að flugbeitt verkfæri hefði verið nauðsyn. Verslunin var á þessum tímapunkti yfirfull af fólki og stressaður Skoffínsgarmurinn einn í afgreiðslunni með engin slík eggvopn við höndina. Það kom þó að því að límbandsófétið gaf eftir; raunar svo snögglega að söguhetjan bókstaflega kýldi sjálfa sig í andlitið með höndinni sem skaust stjórnlaust upp á við. Ég fékk að vonum fossandi blóðnasir og roðnandi af skömm þurfti ég að bregða mér afsíðis í leit að tissjúi á meðan hláturinn dunaði meðal viðskiptavina. Það þarf vitaskuld vart að taka fram að ég vinn ekki þarna lengur.
(Hlær eins og villtur hrossatemjari)
Já án efa fyndnasta afgreiðslusaga sem ég hef á ævinni heyrt.
Ég er reyndar í skóla sem stendur en kannski að maður ætti að drullast út á vinnumarkaðinn vegna... skemmtanagildis? [flýgur á hausinn á nýbónuðu gólfi]
skemmtun uppá sitt besta. Ég get vitnað um það að Skoffínið getur rétt eins vel klaufast um utan vinnumarkaðar..
Það er ljótt að hlæja að óförum skoffínsins. Skoffínið meiddi sig og það er ekkert sniðugt.