Ahhh...
Nú er ég loksins snúinn aftur til minnar elskuðu Baggalútíu eftir margra vikna ferðalag neðansjávar. En svo ég byrji frá upphafinu....

Ég rankaði við mér, eftir gríðarlegan bardaga minn við Hakuchi, á hafsbotni. Undarlegt fólk umvafið kuflum á forngríska mátann hafði afþiðið ísklumpinn utan af mér og komið mér aftur til lífs og rænu. Fljótlega komst ég að því að mér hafði verið bjargað af hinum löngu týndu atlantisbúum. Þeir höfðu byggt hina fullkomnu útópíu neðansjávar þar sem allir lifðu í sátt og samlyndi og enginn þjáðist af nokkurs konar skorti. Þeir spurðu mig frétta af yfirborðinu og sýndu mér dýrð ríkis síns. Eftir að hafa skoðað og tileinkað mér tækninýjungar þær sem Atlantisbúar höfðu uppgötvað setti ég ógeðfelldar áætlanir mínar í gang. Með ísmeygilegum hætti tókst mér að koma upp ósætti milli tveggja Atlantisbúa með því að bera á milli þeirra upplogin skilaboð. Með því að gera síðan grin að bardagaaðferð þeirra(þeir slást eins og stelpur) tókst mér að fá þá til að íhuga sterkari meðul samkvæmt ráðleggingum frá mér. Með þessu móti tókst mér að magna upp fjölskyldudeilur sem fljótlega mögnuðust upp í allsherjar borgarastríð. Niðurbæld árásarhneigð Atlantisbúa komst loks upp á yfirborðið og brátt var lítið eftir nema brunarústir og villimenn. Ég fann á mér að tími væri til að halda annað og þar með endaði vikudvöl mín í Atlantis. Ég sigldi á lífsorkuknúnum kafbát, er ég hafði byggt, burt frá Atlantis með nokkra Atlantisbúa sem eldsneyti. Næsta viðdvöl mín átti eftir að vara mjög stutt en hafði þó afdrifaríkar afleiðingar...