Íslendingar eða útlendingar... Hvaða helvítis máli skiptir það? - Við flokkumst öll undir upprétt mistök svo eina leiðin hlýtur að vera að eyða okkur öllum eins og við leggjum okkur undir græna torfu.
Atóm heimsins eru mér ekki hliðholl og því síður ykkurþví þau miða að því að kljúfa sjálf sig.
Þetta rassgat sem maður skríður útúr er ekkert að fara að hleypa manni inn aftur. Dauðinn er minn!

Ég var einn á gangi þegar myrkrið lagðist yfir. Það gerðist hratt eins og venja er á þessum árstíma. Ég rétt missti af andskotans strætóinum og beið. Helvítis land... Hvað er maður eiginlega að gera hérna? - Og af hverju seldi ég bílinn?
Inní skýlið ruddist maður með látum og réðst að mér. Ég rann til og skall í bekkinn og vankaðist örlítið. Það dugði til þess að kvikindið var búinn að ná út á sér bólgnum lóknum og byrjaður að rífa utan af mér buxurnar. Þá var eins og ég fengi kraft að léni úr iðrum sjálfs helvítis... Ég dundaði mér við að berja kvikindið sem gekk augljóslega ekki heill til skógar frekar en ég svo mér fannst sanngjarnt að látann finna svolítið mikið fyrir mér og barðann á einkar vandaðan hátt. Ég dundaði mér við að þríbrjóta á honum aðra löppina en var orðinn allnokkuð lúinn svo ég tók hnífinn og rak hann eins langt og ég gat upp í rassgatið á honum. Þegar allir 22 sentimetrarnir voru komnir inn snéri ég og helvítið ætlaði aldrei að hætta að kippast við. Svo batt ég hann með annari skóreiminni hans við skýlið og hélt mína leið og leið nokkuð vel. Mér líður alltaf best þegar ég get snúið réttlætinu á réttan veg. Minn veg.

Einhverntíma mun ég endurholdgast sem blóm á hinu fegursta engi. Þar mun ég líka bera af en á annan hátt.