Eins og Bubbi sagði og söng þá munum við ÖLL DEYJA. Sem betur fer. Mig langar annaðhvort að fá að njóta eylífra ásta í himnaríki eða rú.... mér í helvíti meðan á mig leytar brúnka frá fallegum varðeldinum. Það eru allir og flestir sammála um það að við séum búin að henda okkur fram af hengiflugi óendanlegrar glötunnar. Nei ekki allir, því margir trúa nefnilega á styrkustu stoð mannkyns - vísindin (ah, ég er alltof pósitívt skakkur til að skrifa núna). Þau hafa nenfnilega veitt okkur endanleg heimsyfirráð. Gaman að vera rándýr og nauðga öllu góðu og míga á gömul gildi sem ættu enn að vera í gildi. Vorum við annars smíðuð til annars? WTF! Skilar þekking mér á endastöð eða villir hún mér sýn, er ég svín, api, helst ögn af visku veraldar. Það er erfitt að finna hamingju innra með sér þegar maður er holur af úthverfur (extrovert, pervert - sé lesið á ísl-ensku). Megas sagði að það hefði tekið risaeðlurnar lengri tíma að útríma sjálfum sér, vegna þess að þær hefðu haft minni heila en við - ókynið.
Annars var ég að lesa smáaletrið á plaggi því sem ég skifaði undir áður ég var sendur hingað: Engin svör að fá; endurholdgist að vild!