Þær hringdu í mig um daginn, gæskurnar, eins og þær gera á nokkurra mánaða fresti. Þær báðu mig endilega að kíkja við, tappa af, þiggja svo kaffi á eftir. Það hittist reyndar illa á þá, ég nýstiginn uppúr flensu, fullur af mótefnum og blóðþynnandi meðulum. Svo ég fór ekki og gleymdi mér. En í dag sá ég þær á rútunni sinni, rauðmálaðri, gæskurnar. Svo ég hugsaði með mér: "Jæja Lómagnúpur minn: Í dag skaltu fara og láta losa um."
Ég tilheyri minnihlutahópi sem kallast núll-rhesus-mínus. Við erum með stórkostlegt óþol gagnvart vessum annara, en okkar vessar gagnast öllum. Ef einhver okkar lendir í svokölluðu píklesi og þarfnast vessa við, geta einungis við bræður hans látið honum þá í té. Þess vegna eru þær nú alltaf að pexa í mér, gæskurnar.
Svo ég held ég drífi mig bara í eftirmiddaginn. Láti stinga á mér og losa svosem hálfan lítra. Maður er svo ansi frískur á eftir. Og kaffistofan svo heimilisleg.
Svo þarf maður hálfu minna sjenever til að verða fullur eftirá.