Þessi mál eiga sér margar hliðar.
Ef ég tek sjálfan mig sem dæmi þá gæti ég legið alla daga í sjálfsvorkun yfir napurlegri ævi minni, kynþáttafordómum í æsku, sárri fátækt sem ég upplifði á heimili mínu sem barn. Svikulli föðurómynd sem stakk móður mína af til Ameríku þar sem þannig drullusokkar eru best geymdir, ólétta að mér og það í tvöfaldri útgáfu. Þ.e.a.s. Hún gekk með tvíbura.
Karlandskotin fór beint heim til ástkærrar eiginkonu sem hann taldi enga ástæðu til að segja móður minni að væri til .
Hann byrjaði á að barna hana og þessi ræfill afrekaði það að eignast þrjá syni á sama árinu. Hinn helmingurinn af mér gafst upp á þessu lífi og stimplaði sig út í kaðalspotta.
Það sama gerði barnsmóðir mín stuttu seinna.
Um fermingu hellti ég mér út í sukkið af ofurkrafti
sem hafði ekki jákvæð áhrif á mig.
Þið getið séð af framangreindri lýsingu hve mikið fórnarlamb ég var en í dag sé ég að allt þetta fólk gerði það sem því þótti eðlilegt.,
Að hreyta ónotum í hórusoninn.
Karlinn að stinga móður mína af til að redda eigin skinni.
Hún að geta ekki sagt mér hver faðir minn var.
Ég að flýja þetta helvíti í alla hugsanlega vímugjafa.
Lögreglan að fyrirlíta mig og ég þá.
Já í dag sé ég þetta einfaldlega þannig að svona var þetta og það finnast engir sökudólgar í málinu.
Ég hef náð því að sættast að mestu leiti við einu mannveruna sem skiptir máli. Sjálfan mig.
Takist manni að ná því sem ég kalla sjálfsætti, hvað er þá að?
En án gamans, Hefur enginn hér lesið bókina Bæjarins verstu?
Farðu nú ekki að koma því inn í hausana á perragenginu hér, að þeir sem verði fyrir barðinu á skepnuskap þess hafi bara gott af því.
Nei það geri ég ekki en það hefur enginn gott af því að velta sér upp úr því.
Það er í lagi að verða reiður en það er engum hollt að vera reiður.
Við drögum með okkur fortíðina hvernig sem hún er, og alltaf bætist við. Stundum dregur hún okkur niður, en við þurfum ekkert að láta hana gera það alltaf.
Kæri Vimus ég fékk þessa frábæru bók sem vinargjöf. Bókin er brosleg og sorgleg með rósaylm og hörmungardaun.Bókin setur höfundinn í sess meistarana
í safni mínu er hann sessunsutur Jd salingingers og jafningi Hugos. þið sem ekki hafið lesið bókina hipjið ykku að því. Að vorkenna sjálfum sér er stundum eini vegurinn úr hyldípi
sársaukans og plástur á blóðug fingraför barnaáranna
Vjer þurfum að fara að drífa í að lesa ónefnda bók, vorum búnir að steingleyma henni. Skál !
Þú færð ekkert nema R-e-s-p-e-c-t fyrir að vera enn meðal vor og nokkurn veginn í heilu lagi. Ég ætla sannarlega að lesa bókina við tækifæri.
Skál, kempa.
Þetta verð ég að segja er yfirvegaðar stiklur og samantekt. Það hljómar einhver undirtónn sem ég kannast við. Ég verð að viðurkenna að ég minnist þess ekki að hafa heyrt þessa bók nefnda fyrr, en nú verð ég að skottast á bókasafnið og ná í hana.
Það er komið ofarlega á verkefnalistann að ná sér í bókina,- efast ekki um ágæti hennar enda heyrt brot úr gripnum.
Ég vil benda risa á lesa pistilinn því ég er síst af öllu að biðja um samúð og ég mundi gefa þér eintak af bókinni ef einhverjar líkur væru á að þú mundir lesa það. Ykkur hinum vil ég þakka innleggin.
Ef ég væri ekki svona skítblönk myndi ég fara beint út í búð að kaupa þessa bók.
Ég fæ hana kannski lánaða hjá Þarfa.
Annars er aðeins eitt sem svokölluð fórnarlömb geta gert. Það er að vinna sig út úr sínum málum og halda áfram.
Ég þekki alltof marga sem ekki hefur tekist þetta og bugast... en sorgin sem það hefur í för með sér hjálpar mér á vissan hátt að halda áfram.... svo að ég sé ekki sú sem að veldur öðrum þessari sorg.