Hver skyldi nú ávinningurinn verða þegar þessu ómannúðlega kennaraverkfalli líkur? Með því að kalla það ómannúðlegt er ég ekki að saka neinn um slíkt athæfi.
Ég vil hreinlega ekki velta fyrir mér útkomunni. Skaðinn verður í mínum huga meiri en ávinningurinn.
Þessi hugsun mín gildir reyndar um öll verkföll nú til dags.
Þeim líkur eftir mislangt þras og deilur, vinnutap og tekjumissi, með einhverju samkomulagi um nokkrar krónur í vasa þeirra sem verkfallið hófu.
Loks er skrifað undir samninga þegar sá er neyðist til að færa krónurnar úr sínum vasa, yfir í hinn vasann, er búinn að reikna kyrfilega út, hvernig og hve fljótt krónurnar komist aftur í upphaflegan og réttmætan vasa.
Ein er sú stétt manna sem aldrei hefur boðað til verkfalls og að sjálfsögðu aldrei farið í verkfall.
Þessir menn láta sig aldrei vanta á nákvæmlega réttum tíma og vinna verk sitt af slíkri samviskusemi að með ólíkindum þykir.
Þeir fara aldrei fram á bætt kjör.
Þeir taka einfaldlega það sem boðið er upp á.
Ég lofa því að ég skal fara á ærlegt fyllerí þegar ég heyri þessa frétt lesna:

Verkfall timburmanna hefst á morgun!