Isspiss. Ţá er búiđ ađ eyđileggja fyrir manni frumflutninginn á nýjustu sinfóníunni minni, Hćni.
Ég heyrđi ekki betur en hún hafi veriđ flutt í heild sinni, nótu fyrir nótu framan og aftan viđ Alţingishúsiđ í gćr. Ţađ voru kannski ögn fćrri skaftpottar og ađeins fleiri egg en ég skrifađi út. En samt – grunsamlega líkt.
Ég var ađ venju eitthvađ ađ skottast í útlandinu. Hitti ţar mektarmann mikinn og bauđ honum – eins og ég geri svo gjarnan – ađ fjárfesta í norđurljósunum.
Hann leit á mig međ međaumkvun í svip og spurđi hvort viđ vildum nú ekki halda einhverju smárćđi eftir fyrir okkur sjálf.
Oft hefi ek fullr veriđ. Aldrei sem í gćrkveldi ţó. Fokk hvat ek em hellađr.