Mér finnst gott ađ maula ís,
mikiđ fínt og gaman.
Mamma er sko í mussu úr flís,
mikiđ er ţađ gaman.
Er annars ađ pćla í ţví hvort ţetta „sko“ eigi kannski ekkert heima ţarna. Ţađ er náttúrulega danska.
Á nú ein skitin stytta af mér rćflinum ađ heita karllćg og einstaklingsupphefjandi? Og stirđ?
En ekki hvađ? Ţetta er fokkings stytta.
Ţessir rođamaurar í borgarstjórn geta nú bara trođiđ ţessum „anda nýrrar og frjórrar hugsunar um list“ uppi í opinbera rýmiđ á sjálfum sér.
Vođalega er ţetta ţreytandi. Alltaf á ţessum árstíma fer fólk ađ spyrja mig í samúđartón, hvađ ég ćtli ađ gera um páskana.
Svariđ er einfalt – ég skelli mér á skíđi, eins og alltaf.
Á skeljum heim ég skríđ á ný
skjálfandi á beinum.
Viđ dögun hef ég dúxađ í
drykkjutengdum greinum.