Sáuð þið hana systur mína?
sú var orðin helst til full.
Kokhraust innbyrti áfengt sull;
loks fór hún glaseygð að gráta og hrína.

Af henni ganga ýmsar sögur;
oft hún lyftir sér á kreik
ítrekað fer hún í flennisleik
– sjón sem að seint þykir fögur.

Næfurþunn á nýjum degi
– með nýælt gallið út á kinn –
eigrar hún uns unnustinn
finnur hana á förnum vegi.

Fari þessir grábölvuðu andskotans söluturnatittir í bullsjóðandi heitasta helvíti allir sem einn. Að geta ekki drulludéskotast til að lækka sykurleðjuna heldur halda áfram að okra á okkur undirtroðnum akfeitum smælingjunum. Landeyður og lyddur, allir sem einn - og ekkert nema andskotans...

Nú er bara að hysja upp um sig buxurnar, mynda stjórn, ýta rauðsprettunum öfundsjúku endanlega út í sitt vinstra horn - og byrja að stífla fyrir einhverja alvöru...