Mér finnst gott ađ maula ís,
mikiđ fínt og gaman.
Mamma er sko í mussu úr flís,
mikiđ er ţađ gaman.
Er annars ađ pćla í ţví hvort ţetta „sko“ eigi kannski ekkert heima ţarna. Ţađ er náttúrulega danska.
Einhverjir hafa velt ţví fyrir sér hvađa skođanir ég hafi á Evrópusambandsađild Íslands, jafnvel gert mér ţćr upp. Ranglega.
Vitanlega styđ ég hana heils hugar. Enda heyrir Evrópa blessunin ekki undir Danmörku, ađ ţví er ég best veit.
Aukinheldur treysti ég Evrópusambandinu töluvert betur til ađ glopra ekki niđur sjálfstćđi Íslands; ţjóđ, tungu og sögu, en ţvermóđskufullum og valdagírugum bavíönum, svona almennt séđ. Gildir ţá einu hvort umrćddir bavíanar eru íslenskir eđa danskir.
Allt mitt verk er einskis nýtt
enginn mun ţess njóta
sé ţví trautt á torrent ýtt
til ţess dán ađ lóda.
Gleymist fljótt mitt fagra starf
fáir um ţađ tala
ef allt mitt pauf og allt mitt garf
engir niđurhala.
Endi ég mitt ćvipot
upp sér fáir kippa
ef bćkur mínar blöđ og krot
bísar ekki rippa.
Ef ţú ţjóđ, vilt minnast mín
og milda dauđahretiđ.
Troddu mér í skráarskrín
og skelltu mér á netiđ.
Yfir landiđ leggur daun
af langvinnri heimsins magapínu.
Hann skammtar okkur ofurlaun
af ómćldu vanţakklćti sínu.