Gleymdi að seifa handritið að þrekvirkinu „Íslensk menning II.” Aftur! Jæja, þá er bara að byrja upp á nýtt...

Harðdrægni ... harðdrægni ... hmm .. af hverju kannast ég ekki við þetta orð? Harðfengi er til og harðlífi og svo langdrægni og eindrægni – harðdrægni hringir ekki bjöllum. Sumsé sá sem hefur eitthvað hart í eftirdragi? Þetta þarf bersýnilega að skrá.

Góður vinur minn, lærður mjög og mikilsvirtur bróðir í fræðinum kom til mín, slefandi af geðshræringu og hjúfraði sig upp að mér. Sagði með ekkasogum að hann væri hættur með lávaxna forverðinum með ístruna og tjúguskeggið. Ástæðan? Jú, sá síðarnefndi sagðist fá of mikil útbrot af hugvitsamlegum tilraunum þeirra með ýmis forvörsluefni á leynilegum fundum þeirra í Þjóðdeild Landsbókasafnsins...

Vinur minn í fræðunum, stór og stæðilegur, afar fróður og með mikinn og einlægan áhuga á hvers kyns afkimum mannlegrar hegðunar kom til mín mað grátstafinn í kverkunum og sagðist ekki geta þetta lengur. „Geta hvað?“ spurði ég sakleysislega þó ég vissi fullvel að hann væri að vísa til eldheitra ástaratlota sinna og feitlagna nærsýna bókavarðarins með uppsnúna efrivararskeggið í ónefndri matvöruverslun hér í bæ...

Vinur minn í fræðunum, sem ég veit að er mikill tilraunamaður í svefnherberginu kom að máli við mig og sagði farir sínar ekki sléttar. Svo virtist sem ungi, kynþokkafulli, sænski norrænufræðingurinn sem hann hefur verið að hitt á laun í handritageymslunni hafði ofboðið honum þegar sá vildi að hann læsi upp úr Konungsbók Eddukvæða, meðan á atlotunum stæði. Já það er vandlifað í þessum heimi.