Brúðkaup þeirra Jóns Ásgeirs Jóhannessonar og Ingibjargar Pálmadóttur, auðjöfra, fór fram um helgina og tókst með miklum ágætum.
Landsliðið í skemmtanahaldi var mætt til leiks og gæddi sér á bónussnakki, þremur tegundum Voga-ídýfna auk þess sem heimsins stærsta Royal-karamellubúðingsskál kitlaði bragðlaukana. Kræsingunum var svo skolað niður með sérbrugguðum kartöflulanda í bónuskóla.
Skemmtiatriði voru ekki af verri endanum, töframaðurinn Indriði lék listir sínar, Gyrðir Elíasson las úr verkum sínum og harmónikkufélag Garðabæjar lék fyrir dansi fram á rauða nótt. Hápunkturinn var þó þegar alþjóðlegi listamaðurinn Limahl mætti óvænt á svæðið og tók syrpu sinna frægustu verka við gríðarlegan fögnuð viðstaddra.
Pennavinur
Vil gjarnan skrifast á við stelpur á aldrinum 16-20 ára. Er sjálfur á 32. ári. A.v.á.
Það er sérlega ánægjulegt að taka við viðurkenningu fyrir hönd Baggalúts fyrir framúrskarandi rekstur samsteypunnar, og þar með hluti af þeim 2% fyrirtækja sem geta státað af slíkum árangri. Ljóst er að yfirgnæfandi hluti íslensks atvinnulífs er í tómu tjóni og órafjarri frá því að vera framúrskarandi á nokkurn hátt. Mættu þau taka Baggalút og önnur almennileg fyrirtæki sér til fyrirmyndar og hysja upp um sig rekstrarbrækurnar.
Það eru tíu lykilatriði atriði sem hafa komið Baggalúti á þennan eftirsóknarverða stað, sem rétt er að deila með áhugasömum:
- Ekkert starfsfólk
- Engin viðvera
- Ekkert húsnæði
- Engin þjónusta
- Engin gildi
- Engin frí
- Engin áhætta
- Ekkert internetsamband
- Enginn samningsvilji
- Engin kaffivél
Beri önnur fyrirtæki gæfu til að fylgja fordæmi okkar er ljóst að íslenskur fyrirtækjamarkaður yrði skjótt heilbrigðari og næði undraskjótt að skipa sér í fremstu röð í heiminum. En til þess er lítil von, meðan íslenskir stjórnendur eru upp til hópa óhæfar, ákvarðanafælnar gungur með allan sinn rekstur á bólakafi uppi í bakraufinni á sér.
Góðar stundir.